ناگهان اندردویدم پیش وی

بانگ برزد مست عشق او که هی

هیچ می دانی چه خون ریز است او

چون تویی را زهره کی بوده ست کی

شکران در عشق او بگداختند

سربریده ناله کن مانند نی

پاک کن رگ های خود در عشق او

تا نبرد تیغ او پایت ز پی

بر گلستانش گدازان شو چو برف

تا برآرد صد بهار از ماه دی

یا درآ و نرم نرمک مرده شو

تا تو را گویند ای قیوم حی

حبس کن مر شیره را در خنب حق

تا بجوشد وارهد از نیک و بی

شمس تبریزی بیا در من نگر

تا ببینی مر مرا معدوم شی